Sommige mensen vinden het nodig om je een rotgevoel aan te praten omdat je uit de pas loopt. Pas sprak ik een vriendin van vroeger. Wij hebben bij elkaar op school gezeten maar onze levens zijn twee totaal verschillende kanten op gegaan. Zij is samen met haar jeugd liefde. Ze zijn getrouwd en hebben 2 kinderen. Zij werkt part time en haar facebook pagina staat vol met foto’s van haar geliefde poepmonsters. Zij en haar vriendinnen waren allemaal tegelijkertijd zwanger en samen met haar gezin is ze zielsgelukkig.
Ik ben alleen en mijn weekenden bestaan uit eten en feesten. Ik doe spontane dingen en beleef doldwaze avonturen. Ik bedenk op het laatste moment pas wat ik wil gaan doen en hoef met niemand rekening te houden. En ik ben zielsgelukkig.
Jaren geleden zaten wij samen op de bank. Beide woonde wij samen. Beide waren wij kinderloos. Onze levens liepen gelijk. We hadden het over de toekomst en dingen waar we in het verleden spijt van hadden. Zwijmelend bekende zij dat ze al jaren een kinderwens had maar dat het niet lukte. Zwijmelend bekende ik dat ik er spijt van had dat ik nooit alleen had gewoond. Ik werd aangekeken alsof ik net had verteld dat ik liever een man had willen zijn. Ik werd niet begrepen. Wat liep ik nou te zeuren? Ik had een vriend en een leven samen met hem. Hoezo zou je dan spijt hebben dat je nooit alleen bent geweest?
Nu heeft zij het leven waar zij van droomde en ik heb het leven waar ik van droomde. Ik gun het haar van harte. Ze heeft twee gezonde kinderen en het ideale gezin. Toch kreeg ik de opmerking naar mijn hoofd: “Wat een pech heb jij met mannen. Je leert vast snel iemand kennen en dan komt het toch nog goed.” Hoezo komt het dan pas goed? Ik heb toch wat ik wilde? Natuurlijk zijn er momenten dat ik baal dat ik alleen ben. Maar als de kinderen omstebeurt hun broek vol schijten en haar heel de nacht wakker janken, kan ik me niet voorstellen dat zij niet baalt. Niets is perfect. Waarom zou haar leven dan beter zijn dan het mijne? Waarom moet ik wel gelukkig zijn voor haar en mag zij medelijden hebben met mij? Omdat haar leven volgens de regels van de maatschappij is? Omdat het ‘normaal’ is om te trouwen en kinderen te krijgen? Waarom ben ik verplicht om ongelukkig te zijn omdat ik bijna 30 ben en alleen ben? Ik ben niet ongelukkig. Ik heb een mooi leven.
Ik heb een mooi huis, geweldige familie en fantastische vrienden. Ik ga decadent borrelen met mijn vriendinnen en kom 4 uur later thuis dan gepland. Ik ga stappen en drink een borrel teveel en kom thuis met belachelijke verhalen waar ik vervolgens nog weken om lach als ik eraan terug denk. Ik bedenk mij op het laatste moment dat ik liever ergens anders eet en gooi mijn planning om. Ik doe dingen die mij en mij alleen gelukkig maken. Waarom zou ik dan ongelukkig moeten zijn? Omdat ik ’s nachts geen snurkende vent naast mij heb liggen? Omdat ik geen poepluiers hoef te verschonen? Waarom word ik regelmatig hoofdschuddend aangekeken en word mij verteld dat het maar een fase is als ik vertel dat ik op stap ga. Waarom is het erg dat ik het leuk vind om mijzelf in een little black dress te hijsen en met mijn vriendinnen ga dansen tot in de late uurtjes? Waarom mag mijn vriendin met haar ogen rollen en mompelen ‘Ik ben blij dat ik zo niet meer ben.’ als ik vertel over stress op mijn werk? Waarom ben ik de slechte vriendin als ik onze vriendschap op een laag pitje zet omdat ik het kotsbeu ben dat ik met een rotgevoel over mijn eigen leven naar huis ga als ik bij haar ben geweest?
Een aantal dagen geleden was ik helemaal in mijn element. Mijn huis was netjes en opgeruimd. Ik had mezelf een goed bord eten voorgeschoteld en ik ging in mijn eentje film kijken. Het werd ‘How to be single.’ Behalve dat de film super grappig is herkende ik mijzelf er heel erg in. Een vrouw wil weten hoe het is om alleen te zijn en maakt het uit met haar vriend. Vervolgens feest ze wat af en probeert voor zichzelf te zorgen. Na een tijdje is ze er wel klaar mee en wil ze terug naar haar ex. Die is echter al door gegaan met zijn leven en heeft een ander. Nu is ze echt alleen en moet ze voor zichzelf zorgen en beseft ze dat het echt oké is om alleen te zijn. Op dat punt ben ik nu ook. Ik woon nu echt alleen en ik ga er nu echt achter komen hoe het is om helemaal alleen te zijn. En dat is oké. Alleen zijn is oké. Mensen die alleen zijn, zijn niet zielig. Die hebben ook echt een heel erg leuk leven. Niet leuker, niet minder leuk. Net zo leuk, maar op hun eigen manier. Het is oké om alleen te zijn en gelukkig te zijn. Nou moet alleen de rest van de maatschappij dat nog beseffen.
Single Struggle 